Chleb z pestkami dyni i bazylią

Zrobiłam sobie chleb. Miał być na śniadanie...ale wyszedł za dobry;)

Zdecydowanie polecam a jeśli nie pasują Wam dynia i bazylia to mam dobre wieści..są tylko moją propozycją,  to tylko dodatki, które sami sobie możecie wybrać. 

To co tworzy podstawę to kilka składników, które musimy połączyć i dać im wyrosnąć...reszta to już robota piekarnika...

To co musimy mieć na "zaczyn":

• 40 g świeżych drożdży 
• 3 łyżeczki cukru
• 0,5 szklanki ciepłej (nie gorącej) wody
• 5-6 łyżek mąki pszennej

A teraz na resztę:

• 500 g mąki pszennej 
• 150 g mąki żytniej
• 2 łyżeczki soli
• 1 szklankę ciepłej wody
• 2 łyżki oleju

Drożdże kruszymy do większej miski i dosypujemy do nich 3 łyżeczki cukru, pół szklanki ciepłej ale

nie gorącej wody  i mieszając dodajemy mąkę (ok. 5-6 łyżek) tak aby uzyskać konsystencję gęstej śmietany. Przykrywamy czystą ściereczką i odstawiamy w ciepłe miejsce na ok 15-20 min.
W tym czasie drożdże nam urosną i do takiego zaczynu możemy dodać pozostałe składniki...
czas więc na pozostałą część mąki pszennej  i mąką żytnią, sól, szklankę wody, olej i na razie tyle.


Wszystkie składniki łączymy (na razie możemy to robić łyżką (najlepiej drewnianą). Jeśli mamy już dość zgrabną kulkę ciasta (na razie może być bardzo lepiące), znowu odkładamy je w ciepłe miejsce do
wyrośnięcia na ok. 20-30 min (ja zostawiłam na znacznie dłużej i tylko od czasu do czasu mieszałam ciasto, które wrzuciłam do formy kiedy po prostu miałam na to czas). Kiedy ciasto nam już wyrosło, dodajemy to co lubimy najbardziej. Polecam oczywiście standard czyli ziarna słonecznika. Nie miałam ale za to znalazłam pestki z dyni i suszoną bazylię, które także doskonale nadają na tą okazję:)

Po dodaniu pestek, ziaren itp. sprawdzamy czy ciasto ma prawidłową konsystencję. Nie powinno być
zbyt lepkie ale równocześnie powinno zachować swoją lekkość. W każdym razie ja dodałam może 2-3 łyżki mąki zanim wydobyłam ciasto z miski i przełożyłam je do formy.


Kiedy piekarnik mamy nagrzany, wkładamy nasz chleb na ok godzinę.

W połowie pieczenia posmarujcie (wyrośnięty już wtedy) wierzch chleba roztrzepanym białkiem jajka (najlepiej to zrobić pędzlem spożywczym;).
Palce lizać taki świeży chleb z masełkiem...moja siostrzenica powiedziała nawet, że to "lepsze niż słodycze". Cóż mogę powiedzieć...pochlebia mi to:P

Suszone pomidory, kukurydza i kurczak w sosie z serka mascarpone

Lubię wszelkiego rodzaju makarony ale chyba największą przyjemność sprawia mi konsumowanie wstążek (tych cieńszych i tych grubszych) czyli makaronu FETTUCCINE:)

Dziś zakupiłam ten właśnie makaron, kurczaka, suszone pomidory i...zaczęły się poszukiwania i przeszukiwania w kuchni. 

Znalazłam to i owo...

A w efekcie to nam będzie dziś potrzebne:

a więc:

• podwójna pierś z kurczaka
• suszone pomidory (wystarczy pół słoika ale jeśli baaaardzo lubicie, możecie dać wszystkie co jednak może zbyt zdominować potrawę)
• 1 puszka kukurydzy
• 3 cebule dymki
• 3 łyżki serka mascarpone
• 3-4 łyżki śmietany 30%
• makaron wstążki
• sól, pieprz

Do zrobienia tego właśnie dania zainspirował mnie jakiś program telewizyjny ale to, co zrobiłam jest

wariacją proponowanego tam dania i choć nie wiem jak smakowała wersja telewizyjna, moja kompozycja zaspokoiła moje oczekiwania w 100%:)

Zaczynamy od kurczaka, którego kroimy w dość drobną kostkę, solimy, pieprzymy i zostawiamy na chwilę a w tym czasie przygotowujemy patelnię z olejem. Następnie wrzucamy na rozgrzany tłuszcz i podsmażamy (do zarumienienia). Nasze kawałki kurczaka przekładamy do osobnego naczynia najlepiej wyłożonego ręcznikiem papierowym aby pozbyć się nadmiaru tłuszczu. Patelnię po kurczaku wykorzystujemy w dalszym ciągu. W między czasie możemy już gotować wodę na makaron.

Czas na cebulkę, którą kroimy na dość duże kawałki, tak aby uzyskać kształt rombów (tak potrawa prezentuje się po prostu ładnie ale może to tylko moje zdanie;)). Cebulkę lekko szklimy a następnie dosypujemy kukurydzę i dodajemy pokrojone w paski pomidory.

Na koniec na patelnię wędruje serek mascarpone i śmietanka, pieprz, sól (do smaku).
Do sosu możemy już dodać kurczaka, zmniejszamy "ogień" i już tylko utrzymujemy ciepło naszego
dania. Jeśli makaron już mamy gotowy, wrzucamy go do sosu, mieszamy i...
sami spróbujcie:) Jak dla mnie bomba:) (nie tylko kaloryczna;)

Kasztankowe muffiny

Jeśli zastanawiacie się skąd wzięłam jadalne kasztany to przestańcie:P  Tym razem nie będą nam w ogóle potrzebne. Nasze babeczki nazwę zawdzięczają jednym z moich ulubionych, polskich czekoladek, które wykorzystałam do zrobienia czekoladowej wersji muffinek i wpływają na ich smak (co jest super:)). Zanim wyszły takie jak oczekiwałam musiałam nieco przeprowadzić kilka testów ale udało się i może trafiłam też w Wasze smaki (to jednak musicie sprawdzić prywatnymi kubkami smakowymi:).

Jak to przy muffinkach bywa, przepis jest prosty i mega szybki w realizacji.

Potrzebujemy:

Składniki sypkie

• 1 i 3/4 szklanki mąki
• łyżeczkę sody
• łyżeczkę proszku do pieczenia
• 10 kasztanków

Składniki mokre

• 0,5 kostki masła 
• 0,5 czekolady deserowej
• 0,5 szklanki jogurtu naturalnego
• 2 jajka

Składniki na krem

• 250 g serka mascarpone
• biała czekolada (100 g)

(jeśli lubicie bardzo słodkie ciastka, możecie dodać mniej niż połowę szklanki cukru ja nie dodałam ani ziarenka bo czekolada i kasztanki wystarczająco dosładzają nasze babeczki moim zdaniem).

Piekarnik ustawiamy na 180 stopni.

Smarujemy foremki na muffiny (lub wykładamy je papilotkami).

Na razie nasze składniki dzielimy na mokre i suche. 

Mieszamy je w powyższych podgrupach wcześniej sprawiając, że masło z czekoladą przybiorą wersję płynną a nasze kasztanki kroimy na dość drobne kawałki. 

Teraz nasze mokre składniki wlewamy do suchych i po kilku machnięciach łyżką wykładamy ciasto do foremek. 

Wkładamy je do piekarnika na 25 min (to powinno wystarczyć ale warto je sprawdzić wykałaczką).
Teraz chwila na lekkie ostygnięcie i...udało się:) są pyszne, a kawałki kasztanków na które trafia się niespodziewanie sprawiają, że muffinki są po prostu wyjątkowe.
Zachęcam Was do wymyślania własnych niepowtarzalnych babeczek.
Baza dla wszystkich jest taka sama a o dodatkach decydujecie Wy:)
Ja proponuję połączenie ciemnej czekolady z białą, którą wykorzystuję do kremu dodatkowo osładzającego nasze babki i nieco dodają uroku.
Wystarczy stopić czekoladę (ja to zrobiłam w mikrofali). Serek delikatnie spulchniamy miksując na wolnych obrotach a kiedy czekolada będzie już chłodna dodajemy ją do mascarpone i kilkoma ruchami miksera łączymy składniki osiągając pyszny krem.
Jeśli szukacie inspiracji lub o prostu potrzebujecie kopa, który zmotywuje Was do realizacji swoich pomysłów, zachęcam do odwiedzenia strony

Jeśli podoba Wam się mój pomysł to proszę o głosy:

Carbonarra

Z Carbonarą pierwszy raz spotkałam się kiedy wraz z siostrą spędzałyśmy tydzień w Rzymie. Kuchnia, to kolejny element Włoch, który mnie absolutnie zachwyca.

Pizza, lody, kawa...były na porządku dziennym i tylko zmieniałyśmy miejsca aby posmakować z każdej strony nie tylko Rzym ale również jego aromat skrywający się w restauracjach, małych kafejkach wychodzących na ulice tego niesamowitego miasta.

Jeśli chodzi o Carbonarę natknęłyśmy się na nią wychodząc na miasto z pewnego studenckiego mieszkanka. Jej zapach zmusił nas do zagadania młodocianych "kucharzy" co tak pałaszują, że aż uszy się trzęsą (makaron nakładali sobie na talerze z jednego garnka, wystawionego na stół). Pozwolili nam spróbować i chyba szybko pożałowali, bo nie skończyło się na jednej łyżce. Kiedy uświadomili mnie jak łatwo robi się to danie byłam pewna, że będzie ono dość często gościć na moim stole...

Tak też się stało, bo nie tylko ja uwielbiam właśnie ten rodzaj spagetti. 

Przedstawiam Wam zatem wersję, którą ma swoją historię i jest smakiem prawdziwego włoskiego obiadu. 

Potrzebujemy:

• 1 cebulę
• 15-20 dkg szynki (może być też boczek ale ja najczęściej wykorzystuję szynkę, która zostaje np. z jakiejś większej imprezy rodzinnej;))
• 250 ml śmietany 30%
• 5-6 jajek
• 10 dkg sera (najlepiej parmezanu ale często robiąc "porządki" w lodówce biorę ser, który aktualnie mam:))
• makaron spagetti

• jeśli chcecie aby danie było bardziej wykwintne, przyda się pół szklanki białego wina (wytrawnego lub półwytrawnego). 

Zaczynamy od wody na makaron, którą doprowadzamy do wrzenia. Kiedy woda się gotuje, my kroimy cebulę w kostkę (wrzucamy ją na rozgrzaną patelnię w odrobiną oliwy z oliwek)  a następnie szynkę (w kostkę lub w paski - to już zależy od Waszego "widzi mi się"). Cebulę i szynkę lekko podsmażamy a kiedy są rumiane dodajemy wino (jeśli mamy). Jajka mieszamy ze śmietaną. W tym czasie za pewne woda na makaron już się zagotowała więc solimy ją i wrzucamy makaron. Do cebuli z szynką wlewamy masę śmietanowo - jajeczną, zmniejszamy ogień pod patelnią aby całość nie zamieniła się w jajecznicę i cały czas mieszamy czekając na makaron. Kiedy spagetti będzie gotowe, odcedzamy, przepłukujemy zimną wodą, wrzucamy do cebuli, szynki i sosu i wszystko mieszamy cały czas uważając żeby całość nie zbytnio nam się nie ścięła. Na koniec dodajemy ser i danie gotowe. 

Jeśli macie pod pietruszkę, pokrójcie ją drobno i posypcie przed samym podaniem (już na talerzu) będzie ładniej wyglądać. 

PORywająca surówka:)

Zgadzam się z zasadą im prościej tym smaczniej:)
Sałatka, którą dziś umieszczam na blogu na specjalne życzenie pewnej uroczej damy, jest najlepszym tego dowodem.






Potrzebujemy tylko:

• jednego dorodnego pora (lub dwa małe) i korzystamy tylko z jaśniejszej jego części
• dwa jabłka (najlepsze będą winne)
• odrobina soli
• odrobina soku z cytryny
• łyżka śmietany (lub gęstego jogurtu)
  
• 3-4 łyżki majonezu

Pora w pierwszej kolejności dokładnie płuczemy a następnie kroimy wzdłuż na pół.
Teraz nasze połówki siekamy na "piórka", które solimy a następnie ugniatając wyciskamy "goryczkę".
Nadmiar soku z pora wylewamy i możemy zabrać się za jabłka. Obieramy i prosto do miski ucieramy na grubej tarce a następnie skrapiamy je odrobiną soku z cytryny (aby nie ściemniały). Teraz już tylko dodajemy śmietanę i majonez oraz sól i pieprz do smaku. Mieszamy i surówkę mamy:)

Burak...czyli jak polubić chama.

Buraki...
Lubię je tylko w w wersji barszczu ale o tym innym razem lub w wersji sałatki, którą znam jeszcze z babcinego stołu.
Sałatka, którą Wam dziś zaproponuję idealnie pasuje do ziemniaczków z duszonym drobiem, do pieczeni ale też super pasuje do schabowego i właściwie każdego innego kawałka mięcha.
Dla mnie idealnie komponuje się z biteczkami i sosem, który powstaje w trakcie ich duszenia.



Sprawa jest prosta.

Potrzebne są:

• 6 średniej wielkości buraki
• sok z cytryny
• 2-3 łyżeczki cukru
• co najmniej 200 g śmietany (12% lub 18%).

Zaczynamy od ugotowania buraków. Tu uwaga - buraki gotują się dość długo (ok. 2-4 godzin). Najlepiej sprawdzić w trakcie gotowania, wbijając w nie widelec i jeśli są już miękkie to znaczy, że nadają się do dalszej obróbki.
Jak tylko nieco ostygną, obieramy je ze skóry co jest całkiem przyjemną czynnością bo skóra sama odchodzi. Tu jednak kolejna uwaga - buraki brudzą ręce i okolice...;)



Obrane, ścieramy na drobnych oczkach tarki.

Teraz czas odlać sok jaki się z nich wydobędzie. Dodajemy sok z cytryny (ok. 2 łyżek), cukier i śmietanę. Całość mieszamy i możemy podawać.
Nie wiem jak Wam będzie smakować ale u mnie w domu to jedna z ulubionych sałatek i podchodzi nawet francuzom, którzy jak wiadomo buraków nie uznają w kuchni;)

Szarlota z rosą

Dopadło mnie szarlotkowe szaleństwo a to wszystko przez moją rodzinkę, która na jednym posiedzeniu wyjada ciasto do ostatniego okruszka. Potrzebne było szybkie ciasto do niedzielnej kawy więc się zrobiło...prawie samo a podobno było lepsze niż wcześniejsze, klasyczne wydanie. Do tej pory raczej odtwarzałam zasłyszane lub przeczytane przepisy. Ale do kogo należy świat? :) Raz kozie śmierć...do odważnych w końcu świat należy, nie? W końcu podobno sami decydujemy o tym na co nas stać i jak powiedział Henry Ford: “Jeśli sadzisz, ze potrafisz to masz racje. Jeśli sadzisz, ze nie potrafisz- również masz racje.”
Będziecie musieli spróbować żeby samemu ocenić a to naprawdę kwestia chwili.
Dzisiejsza propozycja jest naprawdę błyskawiczna (niestety błyskawicznie znika z talerza;)).










Potrzebna nam będzie:

• kostka margaryny
• szklanka cukru
• 4 jajka (żółtka oddzielone od białek)
• szklanka mąki 
• łyżeczka proszku do pieczenia
• 4-5 jabłek pokrojone w ćwiartki (najlepsza Szara Reneta)
• łyżka cynamonu

Piekarnik ustawiamy na 180 stopni.
Margarynę wrzucamy do naczynia, dosypujemy 3/4 szklanki cukru (pozostałą część zostawiamy do białek).

Miksujemy składniki i w trakcie dodajemy po jednym żółtku a kiedy uzyskamy jednolitą masę dodajemy mąkę z proszkiem do pieczenia. Ciasto wykładamy na blachę (najlepiej będzie to zrobić łyżką bo ciasto jest dość lepkie).
Na ciasto układamy dość grubo pokrojone ćwiartki jabłek, które posypujemy odrobiną cukru (tylko po wierzchu, ok. 2-3 łyżki) możemy posypać odrobiną cynamonu (choćby dla koloru i zapachu).
Ciasto wkładamy do piekarnika na ok 20 min (tak aby jabłka nam się nieco zapiekły) a w tym czasie ubijamy białka, do których stopniowo dodajemy
pozostały cukier (na tym etapie próbuję czy piania jest odpowiednio słodka i ewentualnie doprawiam wg smaku).
Kiedy jabłka będą już lekko rumiane, kładziemy na nie ubitą pianę z białek i znowu wkładamy do piekarnika na kolejne 20 min.
Czekamy aż piana zrobi się złocista.
Po paru chwilach od wyciągnięcia z piekarnika pojawią się cudne kropelki, które dodają uroku naszemu wypiekowi.

Prawda, że proste?